Kimseye diyemedim,
Dilimden önce sustu kalbim.
Biriktirdim içimde kırık dökük cümleleri,
Bir bankta oturup yalnızlığı dinledim.
Nazlanacak bir omuz yoktu,
Sığınacak bir “anla beni” de…
Gözlerim konuştu en çok,
Ama kimse duymadı sessizliği.
Sonbahar gibi solgun yüzüm,
Bir hüzün gibi aktı yaprakların arasından.
İçim içime sığmazken
"Daha iyiyim" dedim yalanla.
Çünkü acıyı anlatamaz insan bazen,
Sustuğunda daha gür yankılanır.
Ve ne zaman "iyiyim" dese biri,
Bil ki en çok o kanıyordur içinden.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder